IV / Louis /

Biegłem przez miasto czując na policzkach zimny wiatr. Nie myślałem o niczym, w głowie dzwonił mi tylko rozkazujący głos Liama ,,On cię kocha. Idź.''. Szybko znalazłem się w śmierdzącym grzybem budynku, zapukałem do znajomych drzwi. Nikt nie odpowiadał. Czyżby Leah nie było w domu? Nie, to niemożliwe. Po towar wychodziła tylko w weekendy i to późną nocą. Nie otwiera, bo jest u niej Harry. Nie chcą mnie wpuścić, pewnie Harreth rozpoznał mnie po krokach.
- Leah, otwórz. - zaskomlałem, ale nie uzyskałem odpowiedzi. Z bijącym sercem nacisnąłem klamkę. Drzwi ustąpiły z metalicznym szczękiem, coś było nie tak. przyjaciółka Harry'ego zawsze zamykała mieszkanie na cztery spusty w obawie przed rządnymi zapłaty za swoje usługi ,,znajomymi'' z ulicy. Kiedy raz zostawiła drzwi otwarte, zapamiętała to na resztę życia. Dwie rany cięte, podbite oko i minus sto pięćdziesiąt funtów na koncie.
- Leah..? - postąpiłem krok do przodu, blade światło wpływało do przedpokoju z małego saloniku. Uderzył mnie słodkawy zapach zielska, dziewczyna musiała być w domu. Ostrożnie zajrzałem do pokoju, z którego sączył się ku mnie dym.
Krzyknąłem widząc okropny obraz: Leah leżała na podłodze, wolno tlący się joint dogasał obok niej. Dostrzegłem szklany słoiczek po tabletkach leżący u jej stóp. Skoczyłem do zimnej przyjaciółki, potrząsnąłem nią z rozpaczą. - Leah, boże jedyny!
Nie dawała oznak życia. Miałem wrażenie, że poruszam workiem ziemniaków, że leży przede mną trup. Jej brudne włosy zasłoniły twarz, która jak woskowa maska w niczym nie przypominała ludzkiej twarzy. Stróżka śliny ściekała z zeschniętych ust na podłogę.
Telefon, gdzie do cholery jest telefon?! Rozpaczliwie szukałem deski ratunku, kiedy przypomniałem sobie, że zostawiłem iPhona w domu. Zakląłem w duszy i rzuciłem się do kuchni, gdzie na blacie kuchennym stał telefon stacjonarny.
- Halo?! Potrzebuję pomocy! Wellington Street, osiedle Budderth Ham, mieszkanie numer osiem. Nieprzytomna dziewczyna, pod wpływem narkotyków. Błagam, proszę szybko przyjechać! - słowa lały się do słuchawki, numer ratunkowy na szczęście działał. Po drugiej stronie zaszeleściło, służby przyjadą najszybciej, jak to tylko możliwe.
Zziajany puściłem się pędem do saloniku, chwyciłem Leah w pasie i podparłem jej wątłe ciało ramieniem. Jasna głowa bezwładnie opadła na klatkę piersiową, przyłożyłem rękę do jej twarzy. Nie oddychała.
Leah, do cholery! Leah obudź się! Kuźwa mać, jak to się do cholery robiło?!
Zlustrowałem jej przepoconą piżamę szukając najdogodniejszego miejsca do rozerwania materiału. Rozdarłem koszulę na wysokości klatki piersiowej i ułożyłem Leah na podłodze.
Dwa wdechy, trzydzieści ucisków. Trzy razy. Dwa wdechy, trzydzieści ucisków.
Rozprostowałem ręce i już miałem spożytkować adrenalinę, która wstąpiła w moje ciało, kiedy do mieszkaniu wbiegli sanitariusze. Rzucili się ku nam z noszami. Zadawali bezsensowne pytania, udzielałem odpowiedzi bez zastanowienia, krótkimi, nieraz urywanymi zdaniami. Oddech miałem płytki, dopiero teraz doszła do mnie wiadomość, że Leah leży na podłodze nieprzytomna. Że Leah może coś zagrażać.
Boże, żeby tylko.. Żeby nic.. Harry by tego nie przeżył..
- Zabieram się z wami. - wlepiłem w sanitariusza pełny napięcia wzrok, pokiwał głową. Jego towarzysz wtargał dziewczynę na nosze, podnieśli ją i wyciągnęli z mieszkania. W całej tej niecodziennej sytuacji znalazłem tyle rozumu, by znaleźć klucze i zamknąć za sobą mieszkanie przyjaciółki. Nikt jej nie okradnie, kiedy ja jestem strażnikiem kluczy.
Wgramoliłem się do karetki ignorując niecierpliwe pochrząkiwania sanitariuszy. Nie byli zadowoleni z mojej obecności, im więcej osób tym mniej miejsca. Dojechaliśmy do szpitala, lekarze zbiegli się do karetki, wniesiono Leah przez oszkolne drzwi do sterylnych, białych pomieszczeń. Biegłem za orszakiem lekarzy, dopóki czyjaś ręka nie szarpnęła mnie za ramię.
- Nie wejdzie pan dalej, proszę czekać tu. - otyła pielęgniarka w podeszłym wieku zmierzyła mnie wzrokiem. - Mamy kogoś powiadomić?
Bez zastanowienia podałem kobiecie odpowiedni numer. Nie chciałem dzwonić do Harry'ego, nie wiedziałem, co miałem powiedzieć. Mógłby uznać, że kłamię. Tak, zdecydowanie lepiej, jeśli załatwi to za mnie ta stara raszpla.
Cholera, życie to jednak płata figle. Żeby tylko nic jej.. Żeby się obudziła..
Nie wiem jak długo siedziałem z założonymi rękami na plastikowym krześle pod białą ścianą korytarza, nie wiem jak długo wdychałem przerażającą woń kropli żołądkowych i jodyny. Wiem, że ocknąłem się w momencie, w którym usłyszałem ciężkie kroki Stylesa. Zerwałem się z krzesła i stanąłem z nim twarzą w twarz. Był blady, trząsł się, w jego oczach dostrzegłem strach.
- Harry, ja.. - wyciągnąłem w jego stronę rękę, ale odsunął się.
- Gdzie jest Leah?
Wskazałem głową na salę w końcu korytarza. Usta Harry'ego zadrżały.
- Co się stało..?
Zaproponowałem, żebyśmy usiedli i krótko opisałem rozwój wydarzeń. Oczywiście nie wspomniałem, co rzeczywiście kierowało moje kroki do mieszkania Leah. Miałem nadzieję, że mnie o to nie spyta. Kiedy skończyłem mówić, Harry opuścił głowę na klatkę piersiową. Przymknął powieki i nerwowo zaciskał dłonie. Bijący od niego chłód stawał się nie do zniesienia.
Co robić? Co robić, Louis?
- Harreth, pozwól mi się wytłumaczyć.. - szepnąłem kładąc rękę na jego kolanie. Przeniósł na mnie zmęczone oczy i.. drzwi do sali operacyjnej otworzyły się z impetem. Na korytarz wysypali się lekarze.
- Przepraszam! - krzyknął Harry zrywając się z miejsca. W mgnieniu oka znalazł się przy najwyższym medyku, a ja zaraz za nim. - Leah Vallet to moja..siostra. Czy..chciałbym znać diagnozę..
Lekarz wygiął brwi w łuk, na jego twarzy odmalowało się współczucie.
- Proszę pana.. Ilość przyjętych środków odurzających była zbyt wielka. Wieloletnie doświadczenie nie ma nic do rzeczy. Pańska siostra.. Naprawdę mi przykro.
Harry chwycił mnie za ramię, zgarbił się i zatrząsł jak małe dziecko.
- Co, jak to...
Lekarz pokręcił powoli głową.
- Panny Vallet nie udało się uratować. Proszę przyjąć moje najszczersze kondolencje.
Harry osunął się w moich ramionach, przycisnąłem go mocno do piersi. Spod drżącej burzy loków dało się słyszeć niewyraźny szept, niedługo potem zduszony płacz. Moje oczy wezbrały łzami. Przytuliłem go najlepiej jak umiałem i całowałem jego włosy oraz policzki, które w tym momencie zalały ciężkie krople łez.
- Leah... Louis... Leah... - powtarzał tuląc się do mojej kurtki jak chłopczyk szukający schronienia w połach płaszcza matki. Jak bezbronny przyjaciel doświadczający odejścia swojej bratniej duszy.
- Leah.. 

Jestem!
Jestem i płaczę..
Biję skrzydłami,
jak ptak ten ranny,
jak ptak ten nocny,
któremu okiem kazano skrwawionym
patrzeć w blask słońca..
A u mych stóp samotny kopią grób...
------------------------------------------------
I jak Wam się podoba? Ciężki to będzie okres, próba dla Harry'ego i Lou. Czy im się uda zobaczycie w następnych rozdziałach. I jeszcze jedno - nie gańcie mnie za Vallet. Od czasu do czasu ludzie odchodzą, tak było, jest i będzie.
Podsyłam Wam przepiękną piosenkę. Znajduję w niej odzwierciedlenie uczuć Harry'ego pod koniec rozdziału. TUTAJ POSŁUCHAJ
Mam nadzieję, że Wam się spodoba.
Całusy, do napisania xx